اينجا ديوانه اي هست ...
كه روز را با نگاه پنجره آغاز مي كند...وقت آواز گنجشك را ميداند...و زبان سبز برگ را با چشمان بسته مي خواند...كسي كه حواس باد را از پنجره اتاقش پرت ميكند تا قاصدكي را از مرگ دردناك نجات دهد...
لباس سپيد برتن مي كند ،لبخند روشني بر چهره مي زند و پاهايش را با احترام به سنگفرش خيابان معرفي ميكند..
در راه سربه سر ابرها ميگذارد و به خورشيد سرخ چشمك ميزند...
اينجا ديوانه اي هست...
كه خوب ميداند انسان براي زنده ماندن به لمس گلبرگ ها احتياج دارد
به لحظه اي نگاه وقتي كه پرنده اي دانه بر ميدارد

دلت که تنگ میشود
چاره ای نمیماند ،جز ینکه
در این هوای سرد،کلاهت را روی سرت بکشی
لیوان چاییت را دست بگیری،قدم بزنی
و به دلتنگی های مردانی فکر کنی که مثل تو
درین مسیر،بار ها و بارها قدم زدند!
و دلتنگیشان را تحمل کردند
بغض کردند
اما نباریدند
این قصه ی روزگار من است

سیدعلی ضیا

نه هر مانــــدنی ســــکون اســـت

و نه هر رفتـــنی پویـــــش...

که مـــوج می رود به آوارگـــی

و بــــذر می ماند به تقلای رویــــش...

نگران منی که نگیره دلم...واسه دیدن تو داره میره دلم

ساده بودی مثه سایه مثه شبنم رو شقایق
مثه لبخند سپیده مثه شب گریه ی عاشق
بی تو شب دوباره آیینه رو به روی غم گرفته
پنجره بازه به بارون من ولی دلم گرفته
واژه رنگ زندگی بود وقتی تو فکر تو بودم
عطر گل با نفسم بود وقتی از تو می سرودم

فاصله حکم دیواریست برای ندیدن..اما ندیدن هرگز حکم فراموشی نیست!!

ساده بودی مثه سایه مثه شبنم رو شقایق
مثه لبخند سپیده مثه شب گریه ی عاشق
بی تو شب دوباره آیینه رو به روی غم گرفته
پنجره بازه به بارون من ولی دلم گرفته
واژه رنگ زندگی بود وقتی تو فکر تو بودم
عطر گل با نفسم بود وقتی از تو می سرودم